يا از همان روز اول از عشق ترسيده بودم

اي کاش آن شب که رفتم از اسمان گل بچينم

                                 جاي گل رز? برايت پروانــــــگي چيده بودم

گل را به دست تو دادم حتي نگاهم نکردي

                                آن شب نميداني اما تا صبح لــــرزيده بودم

ان شب تو با خود نگفتي که بر سر من چه آمد

                                با خود نگفتي ز دستت من باز رنجيده بودم

انگار پي برده بودي?ديوانت گشته ام من

                                تو عاشق نبودي وچه دير فهمـــــيده بودم

از آن شب سرد پاييز?که چشم من به تو افتاد

                                گفتم که اي کاش شبها هرگز نخوابيده بودم

از کوچه که ميگذشتيم?حتي نگاهم نکردي

                                 چشمت پي ديگري بود?اين را نفهميده بودم

ان شب من واشک و مهتاب تا صبح با هم نشستيم

                                اي کاش يک خواب بود چيزي که من ديده بودم

تو اهل ان دور دستي?من اسير زميني

                                عشق زمين و افق را?اي کاش سنجيده بودم

بي تو چه شبها که تا صبح در حسرت با تو بودن

                                اندوه ويرانيت را?تنــــــــــــها پرستيده بودم

انگار تقصير من بود حق با تو و اسمان است

                                وقتي که تو مي گذشتي از دور خنديده بودم

اما به پروانه سوگند تنها گناهم همين است

                                  جاي تو بودم اگر من صد بار بخشيده بودم

بايد برايت دعا کرد آباد باشي و سر سبز

                                اي کاش هرگز نبيني چيزي که من ديده بودم

اندوه بي اعتنايي چه يادگار عجيبيست

                              اما چه شبها که ان را از عشق تو بوسيده بودم

حالا بدان رفتي و در حسرت بازگشتت

                              يک اسمان اشک آن شب در کوچه پاشيده بودم

هرگز پشيمان نگشتم از انتخاب تو هرگز

                              رفتي که شايد بدانـــــــــــــم بيهوده رنجيده بودم

حالا تو را به جان شقايق ديگر بيا کوچ کافيست

                               جاي تو بودم اگر من اين بار بخشـــــــــيده بودم